""

domingo, 7 de noviembre de 2010

Ese amigo del alma


Desde este rincon de mi casa; desde el cual recorro sus rincones, quiero, en esta tarde otoñal de domingo, tener un recuerdo agradecido por los muchos ratos agradables brindados con su lectura.

Para los que a pesar de las discrepancias, o tal vez por ello, están y estarán siempre presentes, para los que formaron parte de mis comienzos  en esto de bloguear, para los que son como de la familia, para quienes tienen una mirada que me fascina, para los viajeros, para los cojos, para los periodistas, para los náufragos, para quienes admiro, para quienes me sacan una sonrisa, para quienes les debo/ un montón de comentarios, que no de visitas, para quienes tan solo vi durante unas horas, pero ya forman parte de mi universo, para los hortelanos deportistas, ¿o es al revés?, para el vecino, maestro y amigo, al que veo más por este medio que en la calle, ¿donde se esconderá este chico?, para las parejas, con quienes tenemos pendiente una entrevista en tres dimensiones, para ti también, aunque lo tuyo sea "un un blog de mierda", "para la paisanuca, !faltaría más¡, para quien me abrió de par en par su corazón y muchas cosas más, como me gusta su mirada al terruño..., para ti, por lo que aprendo de pintura y de muchas otras cosas, para los de la taberna, para ti, que te debo comentarios pero no visitas, para los, relativamente, nuevos en mi agenda,  para ella que, aunque me cueste la poesía, sabe que está en mi corazón, para el jardinero de la palabra, que aun le debo un paseo por la habitació de la memòria, para quienes se esconden en una cueva, para los realmente nuevos, pero que ya son imprescindibles, y como no, para ella también, para quienes crean arte a través de un simple trozo de fieltro, y por lo que me aporta y me ayuda esta luchadora, para ella también. 


Tal vez no están todos los que son, siempre se me puede olvidar alguno, pero les aseguro que son todos los que están.


34 comentarios:

Jose dijo...

Gracias por lo que me corresponde,tu tambien formas parte de nuestro universo.Aunque se una cursilada te quedo una entrada preciosa.
Un abrazo de quien te conocio durante unas horas y formas partes de su universo

Merce dijo...

Que grande eres Fermin, que grande!!!

Oye, una pregunta que siempre te quiero hacer y luego me olvido... cuando no escuchas nada y estas delante del equipo, ¿te quedas igual con los cascos puestos? Es que yo si. Y en mi casa se rien de mi, porque les digo que es porque tengo las orejas calentitas. joooooooo

Bicos y petons a barrer!!! :)))

fermin dijo...

El que da las gracias soy yo, Jose.
Me pillaste, Merce. Es cierto, ahora mismo no escucho otra cosa que los ladridos de Lluna, (me acompaña en la foto) y los tengo puestos.

El tejón dijo...

Gracias paisano.No se me ocurre más.
Un abrazo.

Jose Antonio dijo...

Discrepar contigo es usar el pegamento de la unión en un debate siempre aleccionador.

Un abrazo.

Campurriana dijo...

Fermín, muchas gracias por lo que me toca. En todo caso, aprendo yo de vosotros...

Un saludo desde la empedrada Compostela.

Almudena dijo...

¡Leches, paisanuco! Con lo cotorra que soy yo y me has dejado sin palabras.

Hoy, además de los habituales besucos, te mando un abrazo paisano de corazón.

Arena dijo...

Gracias Fermin por considerarme amiga del alma, y por provocar un poco esa "fascinación" en ti, me has dado una gran sorpresa. Esta entrada ha sido preciosa y conmovedora. Me alegro de haberte conocido!.
Una forta abraçada

Anónimo dijo...

Todo lo contrario, soy yo el que está en deuda contigo... Recibe un muy fuerte abrazo!

Unknown dijo...

Entrada muy emocionante, las horas vividas a vuestro lado fueron suficientes para que formarais parte de nuestra vida y reservaros un trocito en nuestro corazon, no cambies nunca gracias por tu amistad.

Eulogio Diéguez Pérez (Logio) dijo...

Esta entrada se la tengo que recomendar yo a una VIP que está a punto de tener Internet y que me pregunta que coño veo yo en todo esto... no sabría explicárselo mejor.

Gracias, nen.

Juan Nadie dijo...

Pues muchísimas gracias, Fermín, en nombre de todos los taberneros o tabernícolas, que de las dos formas puede y debe decirse.

Gracias también por presentarnos tantos blogs interesantes.

Xibeliuss dijo...

Gracias, Fermín: ¡Tú si que vales! :)
Pd. Te ha quedado una entrada entrañable. Abrazos

Morgana dijo...

Jooo, qué bonito Fermín, gracias por lo que me toca.
Siempre es un placer tener amigos aunque sea a través del cable, un abrazo enorme.

fermin dijo...

Esto lo hice yo para dar las gracias por los buenos ratos, no para que me las deis vosotros.
Algún enlace no funcionaba y otros no salia quien debiera, podríais avisar coño! Al final hasta bronca lleváis
Gracias por seguir aquí

Joan Guasch dijo...

Quin honor poder formar part del teu cosmos, d'aquesta xarxa d'emocions tan ben teixida.
Una abraçada.

José Vte. dijo...

Hola Fermín, creo que un amigo común nos ha puesto, de alguna manera en contacto, se trata de Ramón, me mandó un correo con tu blog, y aquí me tienes, me presento con la idea de ser uno de esos amigos del alma que estás pregonando en esta entrada magnífica.

Por cierto, te parecerá curioso o quizás casualidad, pero yo también he colocado hoy esta canción de Lito Vitale para agradecer a los participantes en un concurso de relatos que acaba de terminar el que me dejaran participar.

Yo, si no te importa, me quedo a visitarte y a vr que se cuece por aquí.

Ah se me olvidaba, yo estoy en el gremio de los de tu entrada anterior, pero sin el post.

Un saludo

fermin dijo...

Pues amigo, Jose Vte, siento el atraco pero no es casualidad, ya puedes imaginar de donde lo saqué.
Algo me dijo nuestro común contacto Ramón de nuestras dolencias compartidas.
Bienvenido a esta engendro, si miras más de un apunte es que tienes aguante, Je,je.

jose dijo...

Tengo el disco (LP) en el que estaba esta canción de Lito Vitale. Siempre me encantó.
Además acompaña muy bien tus buenos deseos para con todos nosotros.
No sé si darte las gracias ;-)

Unknown dijo...

Oooooooh! Fermí, quina currada! Moltes gràcies, és un plaer q hagis pensat amb la dels trossets de feltre.
Abraçades filtrades! : )

Eastriver dijo...

Gracias por citarme, y gracias sobre todo por el afecto y la sinceridad. Ya veo que José Vte. navega por estas aguas, de lo cual me alegro. Com es diu el gosset? Salutacions

Eastriver dijo...

Collons! Acabo de agrandar la foto y retiro lo de "gosset". Es un toro!

AntonioEZafra dijo...

Vaya Fermin qué bonita palabra me has dedicado; 'discrepar', que tan buen juego hace con conversación y amistad :))

Las gracias son siempre para ti amigo mio, siempre para ti.

Lorena dijo...

¡Vaya curro Fermin!, ¡es que eres único!, pues sí, tenemos pendiente un encuentro y será, ¿eh?, tiene que ser...a ver si pronto. Un abrazo y gracias por este precioso post donde no te olvidas de nadie. Besotes!!

Carzum dijo...

Ay, Fermín y yo que con todo el lío me lo había perdido. Absolutamente maravilloso, de verdad. Y menudo trabajo!!! Por cierto, muchas gracias y nada, ahí seguiremos. No siempre apetece comentar...Abrazos ;-)

m4n010 dijo...

Zenquiu very mas... pero eso de los cojos ¿a qué viene que no lo pillo?... lo único que quisieses poner cojonudos y que a tu teclado le falten teclas... es que no lo pillo chicho, no lo pillo...

Un abrazo amigo, sigo p'alante con el tema y creo que he consiguido avanzar bastante, sólo me falta documentarme bien sobre el tema porque me han asegurado una entrevista en el periódico de Santiago y otra para Localia TV.

Prometo que voy a dar guerra, de hecho le he pedido a mi hermano que me deje el traje de militar mimetizado que robó cuando hizo la mili.

¡A las muletas y a por ellos!...

Cèlia dijo...

Tu també ho estàs en el meu perquè t'ho dec i perquè hi vas entrar amb petits gestos que em van semblar molt grans dins la fredor que sentia... Quin món més ric que saps envoltar-te, en totes les dimensions, potser és per la immensa bondat, la responsabilitat, l'organització que fa que amb tu tot funcioni...
Un petonàs!!!! M'encanta el que m'has dit!!!!!!!

Anónimo dijo...

Un abrazo, Fermín. Que tengáis una buena tarde de domingo.

El Náufrago dijo...

Fermín, creo que esta entrada, te retrata. Das mucho más,quizá, que lo que recibes. En este caso hablo como náufrago que no es tan generoso como tú.

Me permito darte las gracias un poco en nombre de todos. (Perdón por utilizar lo que otros saben expresarlo mucho mejor). Es una buenísima forma de pasar una tarde de otoño.

Un abrazo

Moisés P. dijo...

jejejejeje muy original la entrada...
un abrazo amigo¡¡¡

Perico dijo...

Muchas gracias por este detalle Fermín. Espero que algún día, esa visita en 3D ;) , se pueda materializar.

Un abrazo fuerte y bonan nit.

P.D. Recuerdos al peludo ese que tienes al lado ;)

Isabel Martínez Rossy dijo...

Un detalle precioso, Fermín. Sabes que el agradecimiento por los buenos momentos y todo lo compartido es mutuo. Gracias también por darme a conocer tantos blogs interesantes.
Un abrazo que espero que algún día pueda dejar de ser "virtual"

osanemeterio dijo...

Con tremendo retraso, gracias.

Amio Cajander dijo...

VAYA!!! y como me perdí yo esto???

un abrfazo gigante!!!

Publicar un comentario